"Πατέρα το γήπεδο έγινε" ...

Ο κόσμος της ΑΕΚ περίμενε πολύ. Έκανε υπομονή 19 χρόνια. Ένα όνειρο χρόνων έγινε πραγματικότητα και γιορτάστηκε με μία φαντασμαγορική τελετή στα εγκαίνια της κατάμεστης από 32.000 οπαδούς, OPAP Arena, την Παρασκευή 30/9. 

Μικροί και μεγάλοι, νέοι και γέροι, γυναίκες και παιδιά, από κάθε γωνιά της Ελλάδας, έδωσαν το "παρών", λύγισαν, δάκρυσαν, αλλά πάνω από όλα ευχαριστήθηκαν το νέο στολίδι που θα τους συντροφεύει από εδώ και πέρα.

Η προσμονή τους για την επιστροφή τους στη νέα Φιλαδέλφεια έφτασε στο τέλος της.

Ο Δημήτρης Μελισσανίδης στην ομιλία των εγκαινίων θα αναφέρθεί μεταξύ άλλων και για όλους αυτούς που δεν πρόλαβαν να ζήσουν αυτήν τη μέρα και θα πει χαρακτηριστικά ...

"Ήταν όνειρο ζωής για όλους μας, να χτιστεί το γήπεδο σε αυτόν τον χώρο ...μαζί μας είναι και οι φίλοι και τα αδέρφια που δεν πρόλαβαν να ζήσουν αυτά τα εγκαίνια, βρίσκονται απόψε ανάμεσα μας, ζουν το όνειρό μας, χαίρονται αλλά και δακρύζουν μαζί μας...". 

Ακούγοντας αυτά τα λόγια, αναπόφευκτα έρχεται στο νου μας η μορφή του αείμνηστου Νίκου Μέξη, γνωστός για την αγνή του αγάπη για την ΑΕΚ, που μέσα από το κείμενο που έγραψε η κόρη του Μαργαρίτα και είναι η αφορμή αυτής της ανάρτησης, καταγράφονται όλα αυτά τα συναισθήματα για την προσμονή αυτής της ημέρας του ίδιου και της οικογένειας του.

Καταλήγωντας αφού ευχηθούμε καλορίζικο το νέο γήπεδο της ΑΕΚ, να κλείσουμε το δικό μας σχόλιο, με αυτό... "Κανείς δεν φεύγει από κοντά μας, λένε, αν συνεχίσουμε να τον έχουμε στο μυαλό και την καρδιά μας. Ζει μέσα από εμάς..."

Ακολουθεί το κείμενο της Μαργαρίτας Μέξη:

"Μπαμπά, 

Θυμάσαι ότι τις Κυριακές που έπαιζε η ΑΕΚ στην έδρα της στη Νέα Φιλαδέλφεια, εμείς ήμασταν όλοι εκεί; Θυμάσαι που αγοράζαμε εκείνα τα μικρά κίτρινα φελιζόλ μαξιλαράκια για να καθίσουμε; Θυμάσαι που έπρεπε απαραίτητα να φορέσουμε κασκόλ ή καπέλο για να μπούμε; Θυμάσαι που η μαμά κεντούσε στο γήπεδο κατά τη διάρκεια του αγώνα; Θυμάσαι πόσο πολύ διασκεδάζαμε και γελούσαμε;

Προχθές έγιναν τα εγκαίνια του νέου γηπέδου της ΑΕΚάρας σου. Θυμάσαι πως το περίμενες; Έλεγες: «Ας με αξιώσει ο Θεός να δω την Αγιά Σοφιά ! Να μπούμε στο σπίτι μας!» Κάθε τόσο, ακόμα και μετά από τις επισκέψεις στο νοσοκομείο για τις  θεραπείες σου και ενώ ήσουν σε δύσκολα στάδια της ασθένειάς σου, ζητούσες να πάμε να δεις πως εξελίσσονται τα έργα, με μια μόνιμη αγωνία αλλά και ένα κρυφό καμάρι. 

Λοιπόν μπαμπάκα μου, άκου! Αξιωθήκαμε! Με ένα, μοναδικό και δυσεύρετο εισιτήριο, αλλά πήγαμε! Πήγαμε μαζί! Όλοι μαζί! Κι εσύ και η μαμά και ο Δημητράκης κι εγώ. Όπως τότε...! Η μαμά τώρα δεν κεντούσε αλλά βράχος δίπλα μου, με περίμενε καθισμένη απ’έξω δίπλα στον Δικέφαλο και χαιρόταν μαζί μας.

Ο Δημητράκης με τον νέο ΑΕΚτζή, τον μικρό μας Νίκο Μέξη, ήταν σε ανοικτή γραμμή και οθόνη και με φόρτιζαν ΑΕΚτζίδικα συναισθήματα κι εγώ μέσα στο γήπεδο, κουβαλώντας σε μέσα μου, σου μιλούσα ασταμάτητα και μοιραζόμασταν όλα τα συναισθήματα, το καμάρι, την ικανοποίηση και τη δικαίωση!  Κλάψαμε πολύ αλλά και γλεντήσαμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ αυτή την μεγάλη μέρα, αυτό το ιστορικό γεγονός. 

Ελπίζω, με τη συμπλήρωση των δύο ετών από το "φευγιό" σου, να σε κάναμε να νιώσεις όμορφα, να αισθάνθηκες όσο ήταν δυνατόν την ένταση των στιγμών και να είσαι γαληνεμένος κι ευτυχής εκεί που βρίσκεσαι. Πιστεύω ακράδαντα ότι ήταν το καλύτερο μνημόσυνο στην ψυχούλα σου γιατί ξέρω πόσο ήθελες να είσαι εκεί. 

Και ήσουν μπαμπά μου… Υπήρξες Παρών!  Είναι σα να σε ακούω… : « Πολύ το χάρηκα!  Καλά τα καταφέραμε! Δόξα τω Θεώ!»